Cambodja

Donderdag 14 december 2006:

Vannacht hebben we nog even snel onze website geüpdatet. Hier in het hotel heb je gratis wireless internet dus daar willen we nog even gebruik van maken, want wie weet wanneer we weer kunnen internetten! Na een heel korte nacht was het alweer tijd om op te staan. Om 07:30 uur zou ons vervoer voor komen rijden om ons naar Cambodja te brengen. Precies op tijd (Aziatische tijd) stopte er een minibusje. Snel alles ingeladen en weg gingen we. Na nog even snel een paar andere mensen te hebben opgehaald, verlieten we volgeladen het drukke Bangkok. De rit duurde ongeveer vier uur. Toen stopten we even bij een restaurant om iets te gaan eten en de formaliteiten voor de visa’s af te werken. Dit hadden ze bij het reisbureautje niet verteld. We wisten allemaal dat we opgelicht werden, maar ja we konden niet anders. De Visa koste ons nog eens TB 2.600,- extra. Na alles ingevuld te hebben gingen we naar de grens. Hier werden we gelijk aangesproken door allerlei mensen die ons wat wilden verkopen of die onze bagage wilden dragen. We hebben vriendelijk geweigerd en zo moesten we voor de eerste keer zelf onze zware rugzakken dragen in de bloedhitte. Bij de grens waren wij natuurlijk onze uitreisdocumenten van Thailand vergeten in te vullen, waardoor we wat vertraging opliepen. Toen alle formaliteiten waren afgerond, kregen we een mooi stempel in ons paspoort en een visum voor Cambodja. Zo dachten we dat hebben we ook weer gehad. Mooi niet dus, want na een korte wandeling kwamen we aan bij de Cambodjaanse douane. Deze namen er de tijd voor en ook iedereen moest gefotografeerd worden. Na een klein (warm) uurtje waren we dan eindelijk in Cambodja.

Wat een verschil met Thailand! Hier kwam de armoede je als het ware tegemoet. Vergeleken met Cambodja was Thailand een heel rijk en welvarend land. Dit verschil hadden wij ook niet verwacht, maar eigenlijk is het heel goed te verklaren. Cambodja was tot tien/twaalf jaar geleden nog in handen van de Rode Khmer van Poll Pot, die het hele land n zijn macht had. De bevolking had niets te vertellen en er heerste een verschrikkelijke burgeroorlog. Nog steeds worden er iedere dag landmijnen gevonden en onschadelijk gemaakt door medewerkers van de organisatie die is opgericht door Prinses Diana om de mensen en vooral de kinderen van Cambodja te beschermen tegen het verroestende effect hiervan.

Nadat we weer een uurtje hebben gewacht, mochten we (gratis) in een bus stappen die ons anderhalve kilometer verder zou dropen bij de opstelplaats van minibusjes. Hier hebben we gelijk een paar euro omgewisseld voor Riels. Voor € 100,- kregen we Riel 420.000,- Je had gelijk een enorm pak geld in je handen, die je dus niet in je portemonnee kwijt kon.

Na het wisselen werden we naar en minibus geloodst en toen kon het stapelen beginnen. Er gaan heel veel makke toeristen in een busje, dat is zeker! Hierna werd ook nog even de bagage naast de chauffeur opgestapeld en konden we eindelijk vertrekken. Nu hadden we in allerlei boeken al gelezen dat de weg naar Siem-Reap slecht was, maar dat hij zo slecht was, hadden we in onze stoutste dromen niet kunnen voorstellen. Het leek wel of we in een volautomatische niersteenvergruizer zaten in plaats van een bus. Deze hel duurde drie uur, toen draaiden we een parkeerplaats van een restaurant op waar we even de benen konden strekken en een hapje konden eten. Na een uurtje werden we weer in ons minibusje gepropt voor nog eens drie lange vermoeiende uurtjes over dezelfde hobbelweg.

Om 21:00 uur kwamen we aan in Siem-Reap. Onze begeleider wist wel en leuk hotel voor ons, waar we voor en vriendenprijsje konden overnachten. Ja ja dat zal wel dachten we. We kennen deze praktijk nog vanuit Indonesië. Maar eenmaal bij het hotel aangekomen bleek alles toch echt wel mee te vallen. Wel kregen we eerst een kamer aangeboden met airco voor $12,-, maar bij navraag hadden ze dezelfde kamer, maar dan met fan voor $ 6,- De keus was snel gemaakt en even later hadden we ons in onze kamer geïnstalleerd. Na snel even een douche te hebben genomen zijn we beneden in het restaurantje nog even wat gaan drinken, waarna we lekker ons bed hebben opgezocht. Het was een lange, vermoeiende dag geweest, maar onze jongens hebben zich kranig gedragen en hebben geen enkele keer geklaagd over de lange zit. Wij zijn heel erg trots op deze kanjers!

Vrijdag 15 december 2006:

Vandaag hebben we lekker uitgeslapen, dat hadden we wel verdiend vonden we allemaal! De jongens waren om 09.00 uur wakker en hebben van de luxe gebruik gemaakt om lekker tv te kijken. We hebben dan ook pas om 10.30 uur ontbeten! Na het ontbijt hebben we ons boeltje gepakt en zij we aan de wandel gegaan richting centrum van de stad. Menig Tuk-tuk rijders keken ons raar aan dat we wilden gaan lopen. Het was erg warm, maar we vinden dit de leukste manier om de jongens kennis te laten maken met de locals. Dit gebeurde dan ook al snel op een lokaal marktje om de hoek van het hotel! Hier werd werkelijk van alles verkocht, wij dachten dat wij de toeristen waren maar drie blonde jongetjes is nog een grotere attractie! De jongens beginnen er een klein beetje aan te wennen. Op zo’n marktje werd van alles aangeboden, van fruit tot afwasmiddel, maar ook krekels en werden de vogeltjes voor onze neus kaal geplukt. Je kunt je dan bedenken wat voor lucht er dan ook hing en hoe vies het eigenlijk was. In het begin vonden we het nog wel grappig om te zien, maar de jongens waren het al snel zat…dus doorlopen dan maar! Bij een restaurantje aan de nightmarket hebben we in de schaduw wat gedronken, als de zon achter de wolken was, was het goed uit te houden, maar als hij dan ook scheen was hij behoorlijk heftig aanwezig! Een stukje verder langs de kant van de weg ontdekten we een internetcafé, eens kijken hoe dat nou werkt. Het lukte ons om onze mail te bekijken en een stukje site up te daten. YES.. ook dat kunnen we dus. Na een uurtje zijn we richting het hotel gegaan om daar lekker wat te drinken.

Een van de jongens van het hotel opperde het idee dat het misschien wel leuk zou zijn om een Sunset bij Angkor Wat te bekijken, als we om 17.00 uur het driedaagse ticket zouden kopen, zou de sunset gratis zijn. Het koste alleen dan de prijs van de Tuk-tuk. Nou dat klonk ons als muziek in de oren, als een speer onze camera’s, fles water gepakt en in de Tuk-tuk gedoken. Bij de ingang van Angkor Wat moesten we een pasfoto inleveren en al snel was het toegangspasje gemaakt. Hier bleek een meevallertje. Omdat de jongens onder de twaalf jaar zijn mogen ze gratis naar binnen! Eenmaal binnen bracht onze Tuk-tuk rijder ons naar het begin van een berg waarop de tempel zou staan. Hier leek het wel alsof we in Japan of Korea waren belandt. Men had wel gezegd dat er veel buitenlandse toeristen zouden zijn, maar dat er zoveel Japanners en Koreanen zouden zijn hadden we niet verwacht! Eenmaal uit de Tuk-tuk zijn we de berg opgeklommen. Boven aangekomen zagen we inderdaad een schitterende tempel, vol met mensen. We zijn via de muren omhoog geklauterd omdat deze beter te betreden waren dan de reguliere, behoorlijk steile trappen. Boven zagen de jongens een aantal in klederdracht geklede figuren staan en liepen er dan ook al op af, en wij maar foto’s maken. Achteraf bleek dat die foto’s ons een dollar kostten. Het zonnetje ging al snel onder en het was dan ook een schitterend gezicht. We hebben boven nog een aantal foto’s gemaakt en zijn toen als een speer weer naar beneden gegaan, want het werd wel heel erg snel donker. Danny viel bijna nog een keertje maar een aardige Monnik bood hem de helpende hand! Beneden aangekomen stond ons Tuk-tukkertje ons al weer op te wachten en heeft hij ons terug gebracht naar het hotel waar we lekker zijn gaan eten (Ben een Cambodjaanse chicken Spicy spicy curry en de jongens en ik echt westers. Jullie mogen zelf invullen wat dat geweest zou kunnen zijn!). Nu zijn we terug op de hotelkamer en gaan we lekker bijtijds slapen, morgen vroeg weer op want we willen om 08.00 naar Angkor Wat vertrekken.

Zaterdag 16 & zondag 17 december 2006:

Vanmorgen vroeg opgestaan, want vandaag gaan we naar de Angkor Wat. Onze Tuk-tuker stond ons beneden al op te wachten, maar hij moest nog even geduld hebben want we gingen eerst ontbijten. Nadat we ons ontbijt hadden weggewerkt gingen we op weg. Gelukkig hadden we gisteravond al toegangskaarten gekocht, want er stond een enorme rij mensen te wachten bij de ingang om binnen te komen. Nu konden we na controle van onze kaarten direct doorrijden. Bij de hoofdtempel aangekomen werden we meteen van alle kanten belaagd door verkopertjes, die van alles en nog wat aanboden. Voornamelijk boeken over de Angkor Wat, maar ook veel rotzooi. De boeken werden aangeboden voor $5,00 maar zodra je er naar vroeg kwam de grote wisseltruc en verdween het mooie boek en kwam er een Cambodjaans exemplaar voor in de plaats. Wilde je toch dat ene mooie boek, dan was de prijs opeens verviervoudigd. Hoezo gehaaid?! Bij binnenkomst werd je ook vaak opgewacht door een orkestje. De leden van dit orkest waren Victims of landmines. Erg indrukwekkend om te zien.

De tempels van Angkor zijn gebouwd tussen de 9e en 14e eeuw na Christus, toen de Khmer beschaving op z’n hoogtepunt was. Vanuit Angkor regeerden de toenmalige Khmer koningen over een gebied dat reikte van Zuid-Vietnam tot Yunnan in China  en van West-Vietnam tot aan de Bengaalse zee. De belangrijkste tempels zijn de Angkor Wat zelf natuurlijk, maar daarnaast ook de Anghkor Thom (bekend van de vele torens met gebeeldhouwde hoofden aan alle zijden), de Terrace of Elephants (hier werden in de oude tijden olifanten opgesteld voor grote ceremonies en werd gebruikt als audiëntie ruimte van de koning), Prasat Kravan (de vrouwen tempel met zijn enorm mooie en ragfijne graveerkunsten) en niet te vergeten Ta Prohm, de tempel die door het oerwoud is opgeslokt. Tegenwoordig is de Angkor Wat bekend als 7e wereldwonder.

Het is een overweldigende ervaring om door, op en tussen deze tempels de wandelen. Je voelt jezelf heel klein en je staat versteld van de enorme beschaving die hier geheerst heeft. De Khmer waren onbetwist grote bouwmeesters en hun beeldhouwkunst is zelfs vandaag de dag bijna niet te evenaren. De tempels van Angkor worden regelmatig in een adem genoemd met de grootste bouwwerken van onze aarde zoals de piramides van Gizeh en de tempels van Machu Picchu in Peru.

Er is gewoon te veel om het allemaal in een dag te zien, vandaar dat we er rustig de tijd voor hebben genomen en heerlijk twee dagen door de tempels hebben gedoold. Sommige tempels waren heel erg klein, sommige waren dusdanig in verval dat er alleen een hoop stenen over waren, maar ondanks dat kon je heel goed zien hoe ongelofelijk imposant de Khmer waren. De jongens keken hun ogen uit. Ze klommen op trappen die zo stijl waren dat als je naar beneden keek, je dacht dat de trappen loodrecht naar beneden gingen. De treden waren slechts een schoen breed en het was een hele toer om weer naar beneden te komen, maar we zijn altijd weer veilig, zonder uit te glijden of te vallen beneden gekomen, ook Kevin!

Morgen gaan we weer op weg. We zullen Siem Reap verlaten en gaan dan via Phnom Penh naar Shianoukville.

Maandag 18 december 2006:

Vandaag wederom vroeg opgestaan, want de bus naar Phnom Penh vertrekt om 07:00 uur. Een minibusje haalde ons op en bracht ons naar het busstation waar we overstapten op een grote bus met airco. Eenmaal op onze plaats, hoorden wij in onvervalst Amsterdams iemand om een banaan vragen. Het bleek dat er nog twee gezinnen met kinderen onderweg waren. De jongens hadden gelijk weer aanspraak en er werden al snel verhalen uitgewisseld. Na ongeveer drie uurtjes rijden werden we opgeschrikt door een harde klap. We werden van achteren geraakt door een andere bus. De verwarring was groot, maar er waren gelukkig geen gewonden. Buiten bleek dat we flink geraakt waren e dat onze bus onmogelijk verder kon rijden. De voorkant van de andere bus was aardig toegetakeld en de voorruit lag aan diggelen. Al snel stroomden de omwonenden toe om alles eens goed te komen bekijken. De locals uit onze bus wisten al heel snel vervangend vervoer te regelen, maar wij domme Hollanders bleven achter. Eindelijk kwam er een bus van dezelfde maatschappij aanrijden die ons mee nam. Er waren echter geen zitplaatsen meer over, mar dat probleem werd snel opgelost, door een paar plastic stoelen in het gangpad te zetten, waar we op konden gaan zitten. En zo zijn we een paar uur later in Phnom Pehn aangekomen.

Op het busstation was het een gekkenhuis. Je kon de bus niet uit, want in de deuropening stonden wel dertig Cambodjanen te gillen of we een taxi of tuk-tuk nodig hadden. Gelukkig hadden we in Siem-Reap al geregeld dat we opgehaald zouden worden door een busje van ons guesthouse, maar ondanks dat werd er aan alle kanten aan je getrokken en probeerden ze je me te trekken naar hun vervoermiddel. Na tien spannende minuten zaten we eindelijk in ons busje en vanuit ons raampje zagen we dat onze Amsterdamse medepassagiers een barretje in gingen om wat op adem te komen gevolgd door en meute gillende Cambodjanen.

Eenmaal bij het guesthouse waren we meteen van mening (er was nog enige twijfel bij ons om toch een dagje in Pnohm Penh te blijven en naar de Killing fields etc te gaan) deze stad direct te verlaten. Wij hebben het nu eenmaal niet zo met grote steden. Er rijden hier zoveel bommertjes en het is er zo vies, dat we meteen een bustocht hebben geboekt naar Sihanouk Ville. Nadat we eenmaal lekker gedouched en wat gedronken hebben, zijn we de stad ingelopen. We zijn naar de rivier, de Mekong, gelopen en hebben daar even lekker uitgewaaid. Bij de boulevard waren ook de eettentjes, dit keer met een heerlijke cambodjaanse lekkernij: De gebakken wolfsspin en diverse torren en krekels. En druk dat het bij deze eettentjes was, haast niet voor te stellen. Ben heeft het niet eens mogen proberen van mij. We hebben bij het guesthouse gegeten en zijn vroeg naar bed gegaan.

Dinsdag 19 december 2006:

Weer vroeg op (hebben we vakantie dan?) om naar het strand te vertrekken (YES!)

Met het minibusje naar het busstation waar een super de luxe bus klaarstond. Onze koffers werden ingecheckt en in de bus kregen we een broodje, cakeje en een flesje water.  De TV werd aangezet en we konden lekker meezingen met een Cambodjaanse Karaoke (?). Om 12.00 uur waren we op de plek van bestemming en stonden bij het busstation. Dit keer geen mensen van de diverse guesthouses, maar diverse taxi chauffeurs die elkaar verdrongen om de toeristen weg te brengen. We hebben er een gecharterd om ons een aantal guesthouses te laten zien. Natuurlijk gingen we eerst naar een adresje van hem, maar hier was alleen nog een kamer bij de receptie verkrijgbaar, dat doen we dus niet! Vervolgens nog een tweetal guesthouses bekeken en de laatste hebben we gekozen. We zitten in een guesthouse wel 50 meter van het strand vandaan, hebben een eigen veranda-tje en gewoon super weer! We hebben ons eerst ietwat opgeknapt, wat gedronken en gegeten. De kinderen helemaal blij want ze hebben hier brood met nutella!

Hierna de zwemkleding aangedaan en op naar het strand. We hebben tot zonsondergang gezwommen en zandkastelen gebouwd. Dit is wat je noemt pas echt vakantie!

Eenmaal terug op onze kamer hebben we het zout van ons afgespoeld, onszelf ingesmeerd met after-sun, want we zijn in die korte periode aardig verkleurd. Dit is een goede les voor de komende dagen. Het is oppassen geblazen in dit tropische zonnetje. We gaan dus niet eerder naar het strand dan na drie uur ’s middags. Hierna hebben we lekker gegeten, waarna de jongens zijn gaan slapen. Wij zijn nog even het internet opgedoken om onze mails op te halen en beantwoorden. Helaas mogen we hier niet down- en uploaden, maar na een charmeoffensief van Ka, hebben we het toch voor elkaar gekregen en mogen we morgen beperkt uploaden om onze site bij te werken. We zullen zien!

Woensdag 20 december 2006:

Vandaag hebben we voor het eerst echt rustig aan gedaan. We zijn lekker in ons bed blijven liggen totdat  een ieder van ons het zat was. Na eerst lekker gedouched te hebben zijn we op ons gemak gaan ontbijten en daarna hebben we een tuk-tuk genomen richting het centrum van Shianoukville. Hier hebben we voor de jongens "strand gereedschap" gekocht en zijn we weer terug gegaan naar ons guesthouse. Omdat het hier zo ontzettend heet is, namen we het zekere voor het onzekere en besloten we dat we niet voor 15:00 uur naar het strand zouden gaan. De jongens vonden het eerst wel even vervelend, wamnt ze bulkten van de energie, maar nadat we de TV hadden aangezet op cartoon network vonden ze het wel oke om even te moeten wachten. Dit wachten hebben we eerst beloond door een lekker ijsje te eten en sdaarna gingen we snel richting het strand. Het was weer heerlijk. Dit  keer hebben we ervoor gekozen om op een strandbed te gaan liggen, want dan had je tenminste nog enige schaduw van de parasol erboven.

Karolien werd al snel benaderd door diverse dames die haar wilden masseren, manicuren en ontharen. Uiteindelijk hebben ze haar toch kunnen overhalen en ze heeft nu de gladste benen van heel Cambodja. Niet lang daarna kwamen er een zonnebril verkoper, een bedelaar, een klein kindje, ananasverkopers en nog veel meer kleine handelaartjes op ons af. Zo ook een vrouwtje dat inktvisjes verkocht. Deze werden ter plekke bereid en gebarbequed. Ben kocht 10 stokjes (20 stuks) voor $1,00. Mick vond er niets aan, Danny kreeg er met moeite twee weggewerkt, maar Kevin heeft er zes op. Karolien moest er niets van hebben. De tentakeltjes zaten er nog aan en dat zag er volgens haar niet echt aantrekkelijk uit. Laat staan dat je ze op eet! Na nog een paar mooie foto's van de zonsondergang te hebben gemaakt, zijn we naar ons guesthouse terug gegaan. Hier hebben we ons even opgeknapt en zijn gaan eten.

Later die avond zijn we onze site gaan updaten. De jongens lagen diep te slapen, dus we hadden alle tijd. Het internet cafe ligt tegenover onze kamer. We waren nog maar net begonnen of Kevin had overgegeven en had heel erge last van maagkrampen. In eerste instantie dachten we aan de inktvisjes, maar zowel Danny als Ben hadden geen last, dus dat kon het niet zijn geweest. Kevin heeft de hele nacht gespookt, maar tegen de ochtend verdwenen de krampen en viel hij gelukkig in een diepe slaap.

Donderdag 21 december 2006:

Vanmorgen lag Kevin gelukkig nog rustig te slapen. Bij het ontbijt had hij nog weinig trek, maar drinken hield hij in ieder geval binnen. We zijn er bijna zeker van dat het niets te maken had met het eten, maar meer een combinatie was van vermoeidheid en warmte. Bovendien heeft hij gisteren tijdens het zwemmen vrij veel zeewater binnen gekregen. Voor alle zekerheid gaan we het vandaag maar eens heel rustig aan doen! Ook Karolien voelde zich een beetje gammel, dus zijn beiden maar even gaan liggen, terwijl ik voor het eerst in mijn leven voor leraar ging spelen. Danny ging wat taalwerk doen en met Mick heb ik de tafel van zes geoefend. De sommen gingen hem gemakelijk af, wat het voor mij ook weer makkelijk maakte. Toch was het voor mij ook even wennen, de leerstof die de jongens krijgen is eel anders dan dat ik op school heb gehad, maar naar dat ik ht zelf zeg, ging het best aardig. Na het schoolwerk hadden de jongens wel een beloning verdiend. Een ijsje ging er best in. Terwijl de jongens smulden van deze lekkernij gingen Karolien en ik proberen onze site up te daten en de mails te beantwoorden. We houden het bij de mails, want als we alle berichten uit het gastenboek moeten beantwoorden, zitten we zometeen de hele dag te internetten! Omdat Kevin nog steeds een beetje moe was zijn Karolien, Danny en Mick naar het strand gegaan en ben ik bij Kevin gebleven. Op het strand kwam er al snel een Cambodjaans jongentje naar Danny en Mick toe. Het is heel grappig om te zien hoe makkelijk kinderen contact met elkaar leggen, ondanks dat zij elkaar niet kunnen verstaan. Spelen is eigenlijk een internationale taal die geen uitleg behoeft. Hier kunnen wij als volwassenen nog een voorbeeld aan nemen! Eenmaal terug in ons guesthouse, was Kevin ook weer wakker en zijn we gaan eten. De jongens zagen een hele grote rat door het restaurant lopen, maar niemand lette er op. Waarschijnlijk is dat hier in Cambodja de gewoonste zaak van de wereld, maar wij vonden het wel een beetje vreemd. Morgen gaan we eens kijken of we een snorkeltour kunnen boeken, want we hebben nu wel weer lang genoeg geluierd!

Zaterdag 23 december 2006:

We zijn (nu al) een beetje de tel kwijt van de dagen, maar volgens ons is het zaterdag. Jullie zijn vast druk met alle Kerstboodschappen, wij kunnen ons daar weinig bij voorstellen!

We hebben vandaag een tochtje geboekt naar het Ream National Park. We moeten vroeg opstaan (om 06.30 uur), snel ontbijten want we worden om 08.00 uur opgehaald (bleek later 08.30 uur te zijn). Het minibusje arriveert en we rijden snel door naar een ander hotel waar nog meer toeristen instapten. De taal van deze mensen klonk ons erg bekend in de oren. Juist, er stapten Nederlanders in de bus! Een hele aardige man en vrouw, Piet en Gre zo bleek later. Toen de bus was volgeladen zijn we op weg gegaan naar het park. Al toeterend bleek onze chauffeur een echte coureur. Jan zei er wat van, en het rijgedrag verbeterde iets. In het Nationale Park aangekomen werden we opgewacht door een tweetal rangers. Voordat we in de longtailboot stapten legden de rangers ons het plan van de dag uit. Eenmaal in de boot gingen we al snel op weg naar de mangrove. We zagen ijsvogels, zeearenden, vliegende vissen en nog veel meer natuurschoon. Van een brede waterweg voer de boot ons steeds verder de mangrove in en moesten we steeds vaker wegduiken voor loshangende takken. Piet bleek  een echte entertainer en maakte grappen, vertelde moppen, vouwde bootjes en vliegtuigen voor de jongens, deze hadden het natuurlijk al lang naar hun zin! Uiteindelijk zijn we aangemeerd, dus schoenen uit en door het water naar het strand. De boot vertrok en daar zaten we dan. Het was een super strand, parelwit zand, palmbomen en blauw water, en…… je mocht gaan zwemmen. Dit was niet tegen dovemansoren gezegd en al snel lagen de jongens in het water te rollebollen!

Een uurtje later moesten we (helaas) weer aankleden voor onze jungle tocht, want wilden we vanavond weer in ons guesthouse slapen moesten we wel door de jungle op zoek naar de boot. Tijdens de wandeling door de jungle vertelde de Ranger in half verstaanbaar engels, het een en ander over de verschillende bomen en planten die we tegen kwamen. Het valt me op dat hier het engels van de Cambodjanen een stuk slechter is dan in Phnom Penh en Siem Raep, het lijkt hier ook minder ontwikkeld. Wellicht dat dit binnen een aantal jaren sterk gaat veranderen nu de grenzen open staan voor het toerisme. Op dit moment zijn er een heleboel toeristen hier vakantie aan het vieren, waaronder ook veel Nederlanders! Aan het einde van onze wandeling door de jungle, kwamen we aan bij een visserdorpje waar 40 gezinnen wonen. De helft hiervan leeft in de jungle, de andere helft op het strand, in huizen op palen. Er was ook een schoolgebouw in het dorpje. Hier mochten we even kijken ook al hadden de lokale kinderen vandaag vrij. De ene helft van de klas was ingericht voor de oudste kinderen, terwijl aan de andere kant van het lokaal de jongste kinderen les kregen. Heel apart maar wel slim bedacht! Als je de “basisschool” had doorlopen  kun je hier geen les meer krijgen. Elke ochtend ga je dan met een longtailboot minimaal een uur varen naar het vasteland om daar les te krijgen. Dit gebeurt in de praktijk dus weinig, de mensen hebben al weinig, dus geld voor de boot kunnen ze bijna niet betalen. Het gevolg hiervan is dus dat de kinderen al heel snel moeten gaan werken in de visserij. In het dorpje aangekomen zijn we al ploeterend naar een rangerspost gelopen en daar kregen we een smakelijke maaltijd te eten, een baguette, sla en een stuk vis: barracuda. Als toetje kregen we nog vers fruit. Na zo’n wandeltocht smaakte het in ieder geval erg super lekker. De boot lag gelukkig al weer klaar en bracht ons in 1,5 uur terug naar het beginpunt van de tocht. Hier stond het minibusje al gereed om ons weer terug te brengen naar Shianoukville. Onderweg vroeg een van de rangers of we nog een waterval wilden zien, tuurlijk…maar dan moesten we er wel extra voor betalen, sorry, nee dus! Later bleek dat de waterval eigenlijk bij de geboekte tocht hoorde! Bij het hotel hebben we met Piet en Gre nog wat gedronken en hebben we snel de zwembroeken weer aangetrokken om nog een uurtje naar het strand te gaan. Bij zonsondergang zijn we teruggegaan naar het hotel waar we hebben gedoucht en gegeten!

We hebben de “rotte” beslissing genomen om hier tot vrijdag te blijven en dan in een keer door te gaan naar Koh Chang (Thailand) om de van der Broekjes te verwelkomen. In deze hoek (Thailand-Cambodja) is weinig anders te beleven, dan zwemmen, mooie stranden etc. Het is onzin om heel ver te gaan rijden en vrijdag weer terug te keren naar Koh Chang.

Morgen dus weer een lekker relaxed dagje……! Het voordeel is wel, dat de jongens nu rustig hun schoolwerk kunnen maken. 

Maandag 25 december 2006:

Vandaag staat er een snorkeltour op het programma, dus wederom vroeg uit de veren. Na het ochtendritueel van opstaan, aankleden en ontbijten zijn we naar de receptie gelopen om daar te wachten op ons transportmiddel. Na ongeveer 15 minuten kwam er een minibusje voorrijden en bracht ons naar de boot, die wel 500 meter verderop aan het strand lag te wachten. Snel instappen, wat op zich ook een hele toer is, want die dingen zijn ontzettend instabiel en hellen heel snel over, maar het is ons gelukt zonder te kapseizen aan boord te gaan. Helaas waren Piet en Gre niet in deze boot, hoewel ook zij deze tour hadden geboekt. Toen we eenmaal vertrokken, werden we alweer in het Nederlands aangesproken. Dit maal was het een stel uit Enschede (Ruud en Sandra). Ook ier klikte het meteen mee en we hebben onderweg heel veel verhalen uitgewisseld over van alles en nog wat. Ondertussen naderden we het eerste eiland, waar we mochten gaan snorkelen. Volgens de “gids”was hier veel koraal te zien. Jawel koraal genoeg, maar wel allemaal dood! Het was een heel treurig gezicht, bovendien was het water heel troebel, waardoor ik tot overmaat van ramp ook nog eens mijn teen open haalde aan het scherpe koraal. Terug in de boot gelijk geprobeerd het te ontsmetten, want het bloedde al aardig. Toen Ruud weer aan boord klom, bood hij meteen de helpende hand. Hij had een bijzonder goed spulletje tegen dit soort verwondingen. Ja, ja, maar hij zei er niet bij dat het verschrikkelijk beet!  Toen iedereen weer aan boord was gegaan hoorden we opeens een hard gefluit. Wat bleek, er was nog een boot aangekomen en daarin zaten, inderdaad Piet en Gre.  

Bij het volgende eiland kwamen beide boten bij elkaar en ebben we op het strand naar schelpen lopen zoeken. Mick wilde er “merry X-mas”mee schrijven voor het thuisfront. Niet veel later liep iedereen te zoeken. Het resultaat is door iedereen vastgelegd op de gevoelige plaat en zo hadden we toch nog een klein beetje een Kerst gevoel.Na de lunch, gegrilde Barracuda met rauwkost en vers fruit, hebben we nog even heerlijk gezwommen, waarna het al snel tijd was om naar ons derde en laatste eiland te varen voor die dag. Het zonnetje prikte aardig en we merkten allemaal dat we aan het verbranden waren. Dus snel T-shirts aan en sarongs om. Bij het derde eiland konden we weer snorkelen. Ook hier was het een trieste bedoening, alhoewel we hier wel een aantal zebra vissen hebben zien zwemmen.  Na een klein half uurtje hadden we het wel gezien en gingen we weer terug naar ons eigen stand waar we uitstapten. We vonden het onzin om op het minibusje te wachten en zijn dus lekker over het strand terug gelopen naar ons guesthouse.

Resume Cambodja.

Cambodja is een heel erg arm land. Dit heeft vooral te maken met de laatste oorlog waarbij de Khmer rouge zo heeft huisgehouden. Poll Pot heeft tijdens zijn regime ervoor gezorgd dat Cambodja een grote stap terug heeft gedaan in de tijd. Alle intellectuelen, mensen die een andere taal machtig waren of konden lezen en schrijven werden zonder slag of stoot vermoord. Wat overbleef waren kansarme mensen die keihard op het land moesten werken. Na de bevrijding door Vietnam is Cambodja enigszins uit een dal opgeklommen. Echter het land was (en is nog steeds) bezaaid met landmijnen. Overal om je heen zie je hier de slachtoffers van. Gelukkig heeft Cambodja ook een van de grootste architectonische tempelcomplexen van de wereld, de Angkor Wat, die jaarlijks duizenden toeristen trekt. De toeristen brengen geld mee en dat kunnen ze hier goed gebruiken. Aan de andere kant, verwaarlozen de Cambodjanen ook heel erg hun eigen land. Overal waar je kijkt zie je bergen zwerfvuil. Het doet ze ook niets! Als ze een plastic fles met drinkwater leeg hebben, gooien ze het gewoon aan de kant van de weg. Dit gebeurt ook in de Nationale parken en aan de mooie stranden die het land rijk is. Ook heeft het land geen natuurlijke rijkdommen en moet het overgrote deel van het voedsel geïmporteerd worden uit het buitenland. Het enige wat hier voor handen is, is rijst en een klein beetje fruit. Als ze hier niet snel iets aan gaan veranderen, zal ook de net opgang gekomen toeristen stroom weer verdwijnen en zal het land weer in een neerwaartse spiraal terecht komen en eindigen als een “derde wereldland” waar niemand zich meer om zal bekommeren. Wij zijn blij dat we Cambodja hebben mogen bezoeken en hebben genoten van de gastvrijheid van de bevolking en de betoverende schoonheid van de Angkor Wat. Ik denk dat wij nog net op tijd zijn geweest, want als er niet snel wat aan de vervuiling en verloedering in dit land gebeurt, zal menig toerist Cambodja gaan mijden.